ŚLĄSKIE STUDIA HISTORYCZNO-TEOLOGICZNE

DAS MARTYRIUM DES SELIGEN JOHANNES SARKANDER
Der Artikel ist ein Auszug aus der Magisterarbeit über den seligen Johannes Sarkander. Im ersten Teil gibt der Verfasser einen Überblick über die Situation und die neuen Kräfte, welche nach dem Trienter Konzil zur Restauration des Katholizismus in Böhmen und Mähren geführt haben. Eine sehr wichtige Arbeit in dieser Richtung leisteten die Jesuiten, die in vielen Orten Böhmens und Mährens Volksmissionen abgehalten haben. In diese Zeit kommt das Leben und das Martyrium eines Priesters, der in Skoczów, heute in der Diözese Katowice, geboren (1576), in die Diözese Olmütz aufgenommen und im Jahre 1609 zum Priester geweiht wurde. Als Pfarrer in Holesov bei Kojetin in Mähren führte er eine segensreiche Tätigkeit, die bei den Protestanten und den sog. Böhmischen Brüdern nicht gut gesehen war. Man hat ihn wegen Wallfahrten nach Częstochowa und nach Kraków wegen Hochverrat angeklagt, was ein Unsinn war. Dazu kam ein anderer Umstand. Die Ankläger wollten wissen, was ihm der katholischer Fürst Lobkovic in der Beichte gesagt hat. So ist Sarkander auch ein Märtyrer des Beichtgeheimnisses. Nach schweren Torturen starb er im Kerker am 17.3.1620 im Ruf der Heiligkeit. Auf Bemühen der Olmützer Diözese wurde er vom Papst Pius IX 1859 seliggesprochen.

CZTERDZIEŚCI LAT DEKRETU O EKUMENIZMIE UNITATIS REDINTEGRATIO NA ŚLĄSKU CIESZYŃSKIM
Ekumenizm na Śląsku pozostawia wyraźny ślad w ruchu ekumenicznym w całym kraju, a nawet poza jego granicami. Ma on swoją specyfikę i swoje oblicze. Na podkreślenie zasługuje fakt, że coraz więcej wiernych uczestniczy w inicjatywach duszpasterskoekumenicznych. W ten sposób droga prowadząca ku jedności staje się świadomie obranym celem, do którego zmierzają chrześcijanie. Ruch ekumeniczny podejmowany przez Kościoły "wymusiła" niejako sytuacja społeczna: dobrosąsiedzkie życie wiernych różnych Kościołów, a przede wszystkim Rzymskokatolickiego i ewangelicko-augsburskiego. To codzienne, ekumeniczne, na każdym kroku zabarwione życie oraz ekumenizm ludowy, praktyczny, inspirują ekumenizm instytucjonalny. Czy ta konstatacja oznacza coś ważnego dla całościowo, a nie tylko lokalnie pojmowanego ekumenizmu? Niewątpliwie tak - może przybrać formę jednej z podstawowych zasad, wokół których ruch ten się organizuje. Ekumenizm może być bardziej skuteczny w dążeniu do zbliżenia chrześcijan, jeżeli będzie swoją siłę czerpał z codzienności. Jeżeli w swoim programie spróbuje odwzorować to, co ludzie przez wieki z wielkim mozołem tworzyli w zakresie wzajemnego współżycia. Nie wszędzie to współżycie jest oparte na szacunku i tolerancji, ale przykład Śląska Cieszyńskiego udowadnia, że można się z sobą pojednać po to, żeby nie tylko przetrwać, ale i żyć w spokoju. Sobór Watykański II włączył ekumenizm w sam sposób myślenia o Kościele. Dekret o ekumenizmie, który określa się mianem Magna Charta ekumenizmu, mówi o "świętej tajemnicy jedności", jedności w Chrystusie i przez Chrystusa, która jest nieodłączna od działania Ducha Świętego. Jedność stanowi nieustanny imperatyw zobowiązanie i zadanie.