ŚLĄSKIE STUDIA HISTORYCZNO-TEOLOGICZNE

THE IDEA OF GOD'S MISSION BEING THE ECCLESIASTICAL FACT ACCORDING TO MISSIONARY ENCYCLICALS BEFORE THE COUNCIL
The top priority of the practice before the theory of mission was an immutable principle for the Church of Jesus Christ in the two thousand years of her history. This rule was observed also by the Church in the modern process of development of the missionary activity during the last two centuries. No doubt, this development is an outcome of paying more and more attention to this, that the missionary work is as well an ecclesiastical fact as it is a charismatic one. Such an idea has theologically slowly grown up in the papal teaching about some real problems regarding the missionary practice of the Church. The Teaching Church developed the theologically fundamental thoughts of this ecclesiastical vision of the mission when it pointed do the ways of solving these problems. Such a process can be perfectly observed in the whole of the missionary teaching of the pre-conciliar popes. The idea of God's mission which is the ecclesiastical fact, is not a statical component of the doctrine enclosed in the missionary encyclicals of the preconciliar popes. Before the Second Vatican Council, this idea was perpetually developed in this teaching by the ways of going deeply into particular questions connected with it. The popes also explicated a lot of essential thoughts of the theology of mission in the course of this evolution. These particular ideas of the pre-conciliar missiology converge in the three main points of the papal teaching from that period, namely in the teaching about the religious nature of the missionary activity, about its ecclesiastical dimension and about the Divine character of the mission of the Church. Together with other questions mentioned by the pre-conciliar popes, those ideas form a fundamental schedule of the Catholic theology of mission up to these days. During a further evolution of this branch of theology, the Teaching Church has first of all integrated those thoughts into a principal idea of the Church's dynamism. In the pre-conciliar period, a development of the theological thought about a strict connection between the missionary task of the Church and the Christian faith, was a source of the papal teaching about the religious nature of the missionary activity. This development was grounded on a specification of the papal teaching about the permanence; of the mission, its apostolical dimension and its connections with the Salvation of Christ. A subtle maturation of some papal thoughts about the ecclesiastical dimension of the mission of the Church was a direct result of this theological evolution. It is obvious, that the less speculative question of the ecclesiastical dimension of the missionary activity was developed in a more analytical way by the very practical statements of the pre-conciliar popes about the missionary problems. A generative dynamism of the faith is a source of the ecclesiastical dimension of the missionary activity. When the pre-conciliar popes developed the thoughts about the faith, the mission and the Church, they also brought up the teaching about the missionary activity tending towards an incorporation of the Church in the native culture of the evangelized people. An incorporating accommodation remains the essence of this process of the transplantation of Christ's Church. The Teaching Church slowly accomplished in that theological context a great change of the whole perspective which forms its view of the People of God of the New Covenant. This change consists in a replacement of the vision of Christ's universal Church by the vision of some particular Churches. The new ecclesiological perspective generates in the theology of mission an emphasis on the connections of the source of the missionary activity, its exact process and its aim with an eschatological tension, which exists between Christ's universal Church and the individual local Churches. Such a thought remains one of the most significant ideas in the theology of mission elaborated by the pre-conciliar Church. An idea of the Divine character of the Church's mission was developed in the indirect way by the pre-conciliar popes. The theological thought about the one mission given to the whole Church of Christ was elaborated in the context of the papal teaching about the responsibility of all the Church's members for the missionary work. When the popes Benedict XV and Pius XI carried on the idea of the only one mission in their teaching about the obligations of the missionaries, they both presented a synthesis of some earlier thoughts about the Divine character of the mission of the Church. These two popes taught, that the Almighty God is in the beginning of the Church's mission. He also works by his grace in the exact process of the evangelization of the people and He gives it the whole of its efficacy. The other pre-conciliar popes also knew these thoughts, because since the very beginning of their missionary teaching, they all united some particular parts of the evangelizing process with the works of the individual Persons of the Holy Trinity. This Trinitarian view of the mission of the Church is also hidden in the papal pre-conciliar teaching about love, which is the ultimate source of the vivacity of the missionary work. There is no serious doubt that the missionary teaching of the pre-conciliar popes is more practical than theoretical. But this practical nature only gives a pastoral character to this teaching. It does not deprive it of its very deep theological thoughts. So those popes spoke out the real theological consciousness of the missionary Church without any unnecessary discussion about the different opinions of the various theological schools. It was observed before and it has been also confirmed by this study. The missionary teaching of the pre-conciliar popes became an official teaching of the Church of Christ in that way.

PARTIKULARTHEOLOGIE?
Der Aufsatz gilt dem Problem des theologischen Pluralismus. Im Katholizismus gibt es die "universale" Theologie, derer Subjekt die Weltkirche ist, und auch die zahlreichen "partikularen" Theologien, deren Subjekte die Lokalkirchen, die Diözesen, sind. Es gibt keine Partikularkirche ohne ihre eigene "gnomische" Schicht und ohne innerste Theologie. Diese Theologie besitzt einen besonderen Reichtum und eine unbegreifbare Vitalität. Der Verfasser versucht besonders ihre fundamentale Struktur und ihre Relaticmen zur Universaltheologie zu ergreifen.

ZARYS KONCEPCJI TEOLOGII PASTORALNEJ KS. FRANCISZKA BLACHNICKIEGO. Streszczenie
Krytyczna analiza posoborowej myśli pastoralno-teologicznej posłużyła ks. Blachnickiemu nie tylko do wprowadzenia jej na obszar polskiej myśli teologicznej, lecz także do wypracowania własnego i oryginalnego ujęcia tej dyscypliny wiedzy teologicznej. W swojej koncepcji ks. Blachnicki, pozostając w nurcie eklezjologicznej dedukcji teologii pastoralnej, wypracował pojęcie Kościoła odpowiadają ce aktualnej jego samoświadomości. Pojęcie to wyprowadził z dokonanej przez siebie syntezy eklezjologii Vaticanum II. Operując biblijnym pojęciem wspólnoty, dokonał jednocześnie próby jej trynitarnej dedukcji, co znalazło wyraz najpierw w asocjacji pneumatologicznej eklezjologii H. Mühlena, a następnie w trynitarnym uzasadnieniu teologii pośrednictwa zbawczego Kościoła, które wyraża się w istnieniu w Kościele dwóch porządków pośrednictwa, odpowiadających podwójnej misji Osób Bożych, a więc porządku chrystologicznego (związanego z słowem, sakramentem i urzędem) i porządku pneumatologicznego (związanego z realizacją życia chrześcijańskiego wszystkich wiernych w zjednoczeniu z Chrystusem i innymi ludźmi w Duchu Świętym), i w określeniu teologii pastoralnej jako teologii żywego Kościoła na podstawie dogmatu trynitarnego. Tym żywym Kościołem jest zrealizowana wspólnota życia ludzi z Bogiem i pomiędzy sobą w Chrystusie i w Duchu Świętym. Syntezę swej dedukcji ks. Blachnicki zawarł w sformułowaniu zasady życia Kościoła, zasady jego działania i zasady teologii pastoralnej jako teologii tego życia.
Zasadą życia Kościoła, określającą, w jaki sposób ma się on urzeczywistniać zgodnie z wolą Chrystusa i swoją naturą i dla zapewnienia sobie wewnętrznego i zewnętrznego wzrostu, jest koinonia, czy li - zrealizowana w widzialnym znaku posługi słowa i sakramentu oraz społecznej jedności wiary i miłości - wspólnota ludzi z Chry stusem i z sobą w Duchu Świętym, który jako jedna i ta sama Oso ba w Chrystusie i wszystkich członkach Kościoła stanowi niewidzial ną istotę tej wspólnoty. Sformułowana przez Blachnickiego zasada działania Kościoła, będąca zarazem zasadą teologii pastoralnej i duszpasterstwa, brzmi następująco: Pośrednictwo zbawcze Kościoła (czyli duszpasterstwo) należy sprawować w tym celu i w taki sposób, aby uobecniać samooddanie się Boga w Chrystusie w słowie i w sakramencie i warunkować wolne przyjęcie tego oddania się we wzajemnym oddaniu siebie w Duchu Świętym przez wiarę i miłość, dla urzeczywistniania wspólnoty w aspekcie wertykalnym (z Bogiem) i horyzontalnym (z braćmi), w widzialnym i skutecznym znaku zgromadzenia eucharystycznego i wspólnoty lokalnej, pozostającej w jedności z Kościołem po wszechnym.
Teologię pastoralną ks. Blachnicki rozumiał jako teologię zbawczego pośred nictwa Kościoła, u podstaw której leży, wypracowany przez eklezjologię Soboru Watykańskiego II, "obraz wiodący" urzeczywistniania się Kościoła jako wspólnoty, określony bliżej przez pojęcie sakramentu. Zasadą życia i działania Kościoła jest realizowanie koinonii na trzech płaszczyznach życia Ko ścioła. Najpierw w znaku zgromadzenia liturgicznego, które - dzięki stałej obecno ści Chrystusa w swoim Kościele - posiada moc objawiania i tworzenia siebie jako Kościół poprzez przepowiadanie słowa, sprawowanie Eucharystii oraz pozostałe sakramenty (leiturgia). Następnie Kościół ma moc urzeczywistniania się w osobie ludzkiej (martyria) poprzez przepowiadanie słowa, związane z nawróceniem się (ewangelizacja) i włączeniem się osoby w proces inicjacji (katechumenat), który ostatecznie prowadzi do odkrycia diakonijnej wspólnoty (diakonia), stojącej w służbie odnowy Kościoła lokalnego (koinonia). W realizacji tego zadania wielką rolę mają do spełnienia rozwijające się w Kościele ruchy eklezjalne. Jednym z nich jest założony przez ks. Blachnickiego ewangelizacyjno-katechumenalny Ruch Światło-Życie.
W konsekwencji ks. Blachnicki sformułował treść zasady formalnej teologii pastoralnej. Oprócz jej znaczenia w realizowaniu tzw. duszpasterstwa, wskazał również na jej wartość w określeniu struktury przedmiotu teologii żywego Kościoła. Teologia pastoralna jako nauka zyskuje w proponowanej zasadzie formalnej swoje principium, które pozwala rozbudować ją jako prawdziwie teologiczną i dedukcyjną naukę. Otrzymuje ona jasno określony przedmiot materialny i formalny. Przedmiotem materialnym jest Kościół, dlatego zamiast o teologii pastoralnej, lepiej - zdaniem Blachnickiego - mówić o eklezjologii pastoralnej. Określenie ,,pastoralna" z kolei wskazuje na przedmiot formalny, jakim jest zaanga żowana i zmierzająca do działania troska o wzrost Kościoła. Ta troska może dotyczyć tylko Kościoła żywego, istniejącego i mającego się urzeczywistniać we współczesnym świecie - i ta aktualność również stanowi przedmiot formalny tej dy scypliny. Dlatego w postulowanej analizie trzeba zawsze mieć na uwadze trzy elementy: idealny obraz Kościoła, odpowiadający Bo żemu planowi jako element normatywny i zobowiązujący; aktualną, zjawiskową postać Kościoła w jego przejawach życia i formach dzia łania jako element krytycznie oceniany i - na trzecim miejscu - tak zwany świat współczesny, jeśli warunkuje on urzeczywistnia nie się Kościoła, będąc jakąś aktualizacją i specyfikacją Bożego we zwania do realizacji misji Kościoła. W konsekwencji, jako rezultat dokonanych analiz, ks. Blachnicki zaproponował następującą definicję "teologii pastoralnej": Eklezjologia pastoralna jest teologiczno-praktyczną nauką, która w świetle objawienia oraz zbawczej woli Boga (obiectum formale quo) zajmuje się żywym Kościołem, czyli Kościołem, jeśli urzeczywistnia się on i ma się urzeczywistniać współcześnie we wspólnocie (obiectum formale quod), ustalając - na podstawie analizy jego sytuacji - zasady i dyrektywy jego działania na dziś i na jutro. Oprócz wskazań dotyczących metody teologii pastoralnej ks. Blachnicki wyprowadził również cały zakres i strukturę przedmiotu materialnego tej dyscypliny, dzieląc ją na teologię pastoralną (eklezjologię pastoralną) ogólną i szczegółową. Zasadą porządkującą i określającą bliżej strukturę przedmiotu eklezjologii pastoralnej jest idea wspól noty, która pełni w tym schemacie zarówno funkcję zasady jednoczącej wszystkie dyscypliny szczegółowe i dziedziny eklezjologii pastoralnej, jak i podstawę ich podziału.

STRUCTURE OF ECCLESIASTICAL COMUNITY IN CONTEMPORARY TEACHING OF THE CHURCH. Summary
Community of a person with God in Christ is the basis of creation in the Church and through the Church a new interpersonal community. This is related closely to the fact of a reinvention and reminding by Vaticanum II and a post-council Magisterium Ecclesiae that the Church making a pilgrimage on the earth develops as a brotherly community of all the faithful and at the same time as a community of local Churches. Such a vision of the Church is most of all a consequence of viewing the Church as a complex reality. This una realitas complexa is in the documents of the Second Vatican Council described as unity or a catholic fullness and even “holy mystery of unity”. This unity does not have its counterpart in lay communities. Its outstanding character comes from the fact that it refers to a divine-humane reality and its result is unity in multiplicity. On this awareness of a teandric character of an ecclesiastical reality Vaticanum II builds up its lecture on the internal structure of the Church as a diverse unity. This is a unity in a diversity of the faithful and a unity in a multiplicity of local Churches which centre is Christ - the Head represented by the community of pastors with the bishop of Rome. Not only this multiplicity and diversion does not disturb unity, but give it a character of communion. Hence the major thesis of of the post-council ecclesiology is based on the statement that the Church is a gathering that is shaped in a diversity of the faithful (communio fidelium), unity in the multiplicity of local Churches (communio ecclesiarum) and a gathering gathered round Christ represented in the power of the Spirit by a community of the pastors (communio hierarchica).These three realities in the post-council ecclesiology are perceived as the basic dimensions of the internal structure of the Church: charismatic, universal-and-local as well as hierarchical.

L'IDE DE L'ÉGLISE DANS LA LITTERATURE CONTEMPORAINE THÉOLOGIQUE ET PASTORALE
Cet article se propose d'examiner la dépendance entre la notion ou l'image de l'Église et la conception d'une théologie pastorale dans la littérature théologique et pastorale de la période qui va de la deuxième guerre mondiale au Il-e Concile du Vatican. Pour parler plus strictement, l'auteur vent présenter d'une manière critique des essais d'avant le Concile visant à établir la déduction ecdésiologique de la conception de la théologie pastorale en tant que discipline théologique. Pour cette raison, il se borne à traiter du problème méthologique de la théologie pastorale dans la littérature des pays allemands qui ont été les seuls à poser et à discuter ce problème. De plus, dans le cadre de cette littérature, l'auteur se borne à l'examen des auteurs qui ont donné un apport remarquable à la solution du problème. Après avoir classé, dans l'introduction, d'une façon générale, les conceptions de la théologie pastorale et celles de l'Église en deux groupes: celles dont le point de départ est la definition de l'essence de l'Église et celles dont le point de départ est l'essence de ce gu'on appelle "le pastorat", l'article traite dans la I-re partie de ces dernières. S'inspirant de l'étude de W. Offeli, Das Verständnis der Seelsorge in der pastoraltheologischen Litteratur der Gegenwart, Mainz 1966, l'article s'occupe d'abord de l'analyse critique de la conception de la théologie pastorale de L. Bopp, de C. Noppel, de V. Schurr, de M. Pflieger et de J. Goldbrunner, puis il examine la conception d'Offeli lui-même, enfin les opinions de l'auteur polonais F. Woronowski sur l'essence de la théologie pastorale. Tout les théories mentionnés sont qualifiées d'insuffisantes car á leur base il manque une analyse théologique de la notion du "pastorat" découlant de l'analyse méthodologique de l'essence de l'Église. Elles sont toutes plus ou moins entachées d'un cercle vicieux méthodique, car elles s'efforcent de déduire de la notion même du "pastorat" la définition de son essence. Le Il-e partie présente la conception de la théologie pratique d'A. Graf, qui peut être considéré comme "le pére" de la déduction ecdésiologique de la théologie pastorale. La Ill-e partie expose l'apport de F. X. Arnold dans l'élaboration de la conception théologique du pastorat et de la théologie pastorale. Arnold fut le premier pastoraliste qui après cent ans a repris l'idée de Graf et en a développé l'aspect christologique, en introduisant conséquemment dans la théologie pastorale le principe divine-humain (le principe dit christologique) à ce point que sa conception peut être une déduction christologique de la théologie pastorale. La conception d'Arnold est, dans la suite de l'article, soumise à une analyse et à un examen critique qui la precise et la présente comme un principe personnalistique-christologique. La IV partie est une analyse critique de l'essai de la déduction pastorale de l'idée ("Ecclesia Mater") exposée par le disciple d'Arnold K. Delahaye, essai basé sur les sources patristiques et dont la valeur a été jusqu'à présent insuffisamment appréciée. La V partie, la plus large, constitue un premier essai d'analyse critique ecdésiologique de la conception de la théologie pastorale de K. Rahner et de celle de son disciple H. Schuster, ainsi que de sa réalisation dans l'oeuvre collective Handbuch der Pastoraltheologie. Cette analyse montre que féconde et dans ses lignes générales juste - parait-il cette conception, n'a pas été réalisée dans "Handbuch" d'une manière satisfaisante. Cette oeuvre fait, en fin de compte, l'impression d'une compilation de plusieurs travaux théologiques et pastoraux chacun très estimable et non d'une élaboration concise et systématique où les principes théologiques prouves et justifiés dans Γ introduction seraient développés à travers l'oeuvre tout entière, ce qui lui par la suite -donnerait le caractère d'un système deductif et scientifique théologique-pastoral. La dernière partie de l'article présente la conception de la théologie pastorale de F. Klo'stermann, qui, déduisant tous ses éléments de la notioin de l'Église, de la communauté ou bien du principe de la communauté (Prizip-Gemeinde), fournit la conception la plus concise et la plus conséquente de cette discipline parmi tous les essais de sa justification ecclésiologique. L'étude conclut que la conception ecclésiologique de la théologie pastorale possède un fondement déjà solide dans la littérature spécialisée de nos jours, qui subit une évolution continue et tend à une synthèse finale. Cette synthèse s'effectuera per la confrontation des résultats de la théologie pastorale contemporaine avec l'idée ecclesiOlogique du Il-e Concile du Vatican. Cette confrontation et cette synthèse sont une tâche dont devraient à leur tour s'occuper les pastoralistes qui élaborent les fondements méthodologiques et les principes théologiques de cette discipline.

EKKLESIO-LOGISCHES SCHÖPFUNGSWERK
Zusammenfassung
Der Mensch wird geschaffen ("ex nihilo" - "ex amore"). Sein Schöpfer ist eine geheimnisvolle Lebenseinheit der Personenvielheit. Demzufolge muss auch der "nach Abbild" des Schöpfers geschaffene Mensch seine Identität in einer Lebenseinheit der Personenvielheit suchen. Diese Identität entsteht nicht "neben" der göttlichen Lebenseinheit, sondern "in ihr" (Joh 17,21). Der zur ewigen Lebenseinheit mit Gott fuhrende Schöpfungsprozess des Menschen setzt sich also mit einem universalen Einigungsprozess gleich. Daraus ergibt sich, dass sowohl die Begriffe "Gott" und "Mensch" wie aueh der Begriff "Schöpfungsprozess" unbedingt "politisch" aufgefasst und interpretiert werden müssen. Diese Interpretationen münden in das Geheimnis Christi. Es ist ein Geheimnis der Dreifaltigkeit, die ihre Liebeseinheit mitteilen kann und will und deswegen im "Sohn" sich schöpferisch öffnet, um dem Menschen einen "Zugang" (Eph 2,18) zum Lebensgeheimnis seines Schöpfers zu ermöglichen (2 Petr 1,4). Die hier zum Vorschein kommende Christologik des anthropozentrischen Schöpfungswerks lässt den endgültigen Sinn dieses Werks verstehen (Kol 1,16). Das Schöpfungswerk als ein universaler Einigungsprozess (Eph 1,10) ist von Anfang an ekklesio- logisch ("Ecclesia ab Adam"). Hier hat das Problem der Kirchengründung seinen Ausgangspunkt. Hinsichtlich dieser Behauptung darf man sagen, dass die menschliche Identität auch ekklesio-logisch ist, was auf eine Durchdringung der Begriffe "Mensch" und "Kirche" hinweist. Der ekklesio-logische (einigende) Schöpfungsprozess ("Bund") hat von Anfang an eine dialogische Struktur haben müssen. Nachdem der Schöpfungsdialog unterbrochen worden ist, konnte seine Erneuerung nur durch neue schöpferische Initiative des "Sohnes" im "Christus" dem Menschen "gnadenhaft" geschenkt werden ("creatio secunda"). Tatsächlich kam der "Sohn" in sein "Eigentum" (Joh 1,11) um "alles zu versöhnen" (Kol 1,20). Demzufolge hat die Leidensgeschichte ihren ekklesio-logischen Sinn wiedergewonnen und setzt aufs neue die schöpferische Anthropogenese fort. Jesus als Christus hat also diese Anthropogenese, das Geheimnis der Kirche nicht gegründet, sondern für ihre erneuerte Fortsetzung eine neue (sakramentale Wirkungsart festgelegt. Seitdem bleibt der Schöpfer ("Vater" - "Sohn" - "Geist") geschichtlich "bei" den Menschen "alle Tage" (Mt 28,20), um sie sakramental "in seine Gemeinschaft" ständig "einzuladen" und "aufzunehmen". Hinsichtlich dieser ekklesio-logischen Anthropogenese muss das heutige Suchen nach "kirchenlosen Christentum" für sinnlos gehalten werden. Wird dabei das Zusammenleben der Menschen in Frage gestellt, so braucht man eine ekklesio-logische Apologie der menschlichen Identität.

The Teaching and the Querying Church. Sidenotes on F. A. Sullivan's ecclesiology
The 20th century may be called the age of debate over magisterium. One of the main figures and experts in this debate is an American theologian F. A. Sullivan. His works including Magisterium: Teaching Authority in the Catholic Church, New York 1983; The Church We Believe In: One, Holy, Catholic and Apostolic, New York 1988, and Creative Fidelity. Weighing and Interpreting Documents of the Magisterium, Dublin 1996 are considered classics in contemporary ecclesiology. This article presents Sullivan's views on the issues of infallibility, ordinary magisterium, and the question of subsistit. The American theologian bases his approach on the historical-critical method and on fidelity of the teaching of Vaticanum II. Like most of the contemporary theologians, Sullivan does not believe in a systematic theology. His ecclesiology is deeply ecumenical and seeks to build bridges between the Church as known in the profession of faith, and the Church of our everyday experience.

The relation christology-ecclesiology in the theology of Hans Urs von Balthasar
A number of questions fill the theological heritage of Hans Urs von Balthasar, one of the most versatile of theologians of the twentieth-century. The questions are related to one another as well as subjected to detailed analyses and numerous references. The chrystology – ecclesiology relation substitutes one of such cases, as the Christ Event creates the possibility for the existence of the Mystical Body that is Church. It is the act of creation and the redemption itself that opens the space for realization of one’s existence. It appears that the only way to accomplish it is to accept the mission and follow Christ, especially in His proexistence. In consequence, one believing in the S on of G od is enclosed in the life of Christ and becomes a part of His Body. Church, as the community which experiences the redemptive presence of L ord, is called up to spread the salvation throughout the world. Following its Founder, who became a human being in specific moment and place, His Mystical Body fulfils its mission in definite time and place as well as through the proclaimed word and the acts of love.

Sense-creative argument for the credibility of the Church in the light of John Paul II ’s teaching. Summary
Making solid arguments for the credibility of the Church is necessary especially today because the meaning of the Church is often misunderstood and she is criticised and turned down by some people. In scientific searching the issue of the credibility of the Church some could see the progress in Poland thanks to outstanding theologians, among them R ev. Prof. Jerzy Cuda, who is the pioneer in showing the sense-creative credibility of the Christian Revelation which was clear to John Paul II . Sense-creative argument is actual especially today, when the western culture or doubts in objective and transcendental sense of human life, or shows only ‘partial’ senses which do not answer a question about the final sense and do not satisfy the most important need of human person – the need of full sense. The content of this article has been devided into four parts: foundation of the sense-creative argument, sense of human life, it’s vocative sense and the sense of human life in confront with the so called theodiceal problem.

From the Apologetic Ecclesiology to the Structural Credibility of the Church
The article presents three phases in evolution of the argumentation for the credibility of the Church. The first stage includes the apologetic ecclesiology’s arguments. However, they were methodologically inadequate and in the Second Vatican Council's perspective they required reconstruction. At the next stage, it was done by fundamental ecclesiology, which also formulated new arguments that are methodologically consistent with its subject. Third stage is a proposition of the author of the article. He presents a project of the structural credibility of the Church. This argumentation is based on genetic and functional relationship between the Church and the Revelation. The author’s purpose is to present fundamental ecclesiology’s arguments as a whole with the help of the dimensions of the Church’s catholicity: height, length, width, depth.