Wydział Teologiczny Uniwersytetu Śląskiego

Oferta WTL UŚ

Nadchodzące wydarzenia

Nie ma nadchodzących wydarzeń

konsultacje - wyjątki

zgłoszone przez pracowników wyjątki w zwykłych terminach konsultacji: brak zgłoszeń

zajęcia dydaktyczne - zmiany/wyjątki

zgłoszone przez pracowników zmiany/wyjątki w zwykłych terminach zajęć dydaktycznych: brak zgłoszeń

ŚLĄSKIE STUDIA HISTORYCZNO-TEOLOGICZNE



1173 opisów(-y)

szukane wyrażenie (1)

zakres wyszukiwania (1)

szukane wyrażenie (2)

zakres wyszukiwania (2)

sortowanie


ilość opisów na stronie

 


wyświetl listy
[kliknięcie na pozycję z danej listy spowoduje wyszukanie odpowiadających jej opisów]:

⇒ autorów

⇒ słów kluczowych


szukane wyrażenie: Jankowski, A. | znaleziono 3 opisów(-y) | strona: 1 spośród: 1



autor: Jankowski, A.

tytuł: Dynamika wiary według Czwartej Ewangelii

Śląskie Studia Historyczno-Teologiczne 8 (1975) 25-41

pełny tekst artykułu      spis treści rocznika

słowa kluczowe: teologia biblijnaEwangelia Janawiara

pokaż / ukryj streszczenie (show/hide abstract)

PROCESSUS ACTIVUS FIDEI SECUNDUM QUARTUM EVANGELIUM
Quamquam Paulus et Iohannes idem sapiunt de necessitate fidei ad salutem consequendam, aliud quoddam fidei momentum in Quarto Evangelio inculcatur, nempe hominis responsio danda revelationi divinae eschatologicae (cf. J 20,29-31). In processu igitur fidei distinguenda est pars prima desuper adveniens, quae est actio divina Patris, Filii et Spiritus Sancti, ab altera, quae deorsum assurgit, hoc est a responsione humana variis obstaculis vicissitudinibusque obnoxia. Quod primam partem attinet, a Deo Patre, humanae salutis auctore, originem sumit illud medium, quod est fides salvifica (3,16-18). Hominis autem est libera sui arbitrii decisione medium illud accipere vel repudiare. Permulta igitur Iudaeorum opera salvifica hoc uno continentur oportet: credere in Eum, quem misit Ille (6,29). Solius Patris est "trahere" quempiam ad Filium a Patre missum eique homines "dare" (6, 44. 65;10, 29; 17, 6). Quod quidem prae primis fit per "testirnonium", quod suo Filio perhibet Pater (5, 32. 37-38) ita, ut fides in homine credente sit velut praesentia testimonii divini (1 J 5, 10). Filius, necessarius fidei divinae mediator, iam inde a prologo Evangelii apparet (1, 14. 16. 18); ac deinde in successivis, quae dicuntur, epiphaniis mysterii eius Personae gradatim percipiuntur singula Eius attributa: coram discipulis muliere Samaritana, caeco nato, Martha et Thoma (1,35-51; 4,9-42; 11,27; 20,28). Christus fidei mediator necessarius fit praesens non tantum coaevis suis, sed pari modo iis, ad quos Ecclesiae pervenit praedicatio (20, 29). Spiritus vero Sanctus missus est discipulis Christi operis continuator (7, 39), eiusdemque consummator eschatologicus. Quae assertio duabus astruitur praemissis, quarum una communis est omnium fere scriptorum NT* de Spiritus effusione in aevo Messiae secundum oracula prophetarum (1, 32-34), altera vero Iohannis propria de Spiritus Par aditi muñere peculiari (14, 18; 16, 7). Quae actio salvifica incipitur a regeneratione baptismali (3, 5-8 cf. 1 J 3, 1). Hoc igitur tramite gloria Unigenti transit in nos, Christi fratres natu minores. Deinde fidei initia a Spiritu Paráclito in singulis fidelibus promoventur, dum illi profundius veritatem revelatam sapiunt (14, 17.26; 16, 13). Pars processus altera, humana revelationi divinae danda responsio, varis ex partibus in Quarto Evangelio illustrata. Maximi momenti est ipsa hominis decisio "recipiendi" fidem simulque Filium Dei salvantem (1, 1012; 3, 11. 32; 5, 43), quae iure meritoque dici potest "existentialis" et eschatologica, cum iam nunc fiat iudicium (3, 18. 36). Requiritur quidem gratia fidei tamquam "attractio Patris", attamen hominis responsio libera remanet in accipienda nova prorsus vivendi ratione, postulata a fide Christi. Plura exhibentur fidei obstacula in hominibus, qui "signa quaerunt" (4, 48), "saturari" cupiunt (6, 26), vario modo naturalismo exitiali immerguntur (6, 15. 42. 52; 8, 15), quamvis noverint revelationem, ob Defectum divini amoris et superbiam (5, 42. 44). Cum fides, ut personane Filii adhaereamus, postulet, totam hominis vitam invadat performetque necesse est (11, 26). Proinde credendi synonyma fiunt verba: "venire", "testimonium perhibere", "opera faceré". Item facile dignoscitur nexus fidem inter et caritatem (16, 27), cum agatur de adhaerendo non tantum doctrinae, sed Personae. Quam ob Rem facile intelleguntur haec synonyma fidei: audire (4, 42; 5, 24; 6, 45; 10, 16. 26), videre (1, 14; 11, 40; 14, 8-10) et cogmoscere (10, 14-15; 14, 7; 20, 8-9). Processus fidei continuus est revelatio Christi diligentis (17, 26).



autor: Jankowski, A.

tytuł: Sens trzech przenośni Pawłowych: "pierwsze dary" - "zadatek" - "pieczętowanie" (Rz 8, 23; 2 Kor 1, 22; 5, 5; Ef 1,13n; 4, 30)

Śląskie Studia Historyczno-Teologiczne 4 (1971) 23-37

pełny tekst artykułu      spis treści rocznika

słowa kluczowe: teologia biblijnaPaweł Apostołpneumatologiaeschatologia

pokaż / ukryj streszczenie (show/hide abstract)

TRES METAPHORAE PAULINAE: APARCHE, ARRHABON, SPHRAGIZO QUONAM SENSU DE SPIRITU SANCTO USURPENTUR (R 8r 23; 2 C 1, 22; 5, 5; E lf 13 s; 4, 30) VINDICIAE PNEUMATOLOGICAE NOVI TESTAMENTI ARGUMENTUM
Tres illas metaphoras non solo contextu, sed etiam similitudine manifesta idearum inter ¡se connecti constat. Sed praestat inquirere, quanti sit momenti pro pneumatologia S. Pauli haec earum connexio. Solam - ut aiunt - transpositioinem privilegiorum Israel in his tribus ideis animadvertere (L. Cerf aux), minus aequo videtur. Nam cunctae simul etiam ad eschatologiam, et quidem prae primis, spectant, utppte quae notas singulares actionis Spiritus Sancti in Christifideles optime exprimant. Aparche (R 8, 23), quae potius "donum primum", quam "primitiae" sensu obvio vertenda est, apte illustratur iis, quae in R 8, 26s dicuntur ab Apostolo de "gemitibus Spiritus" inspirantibus desiderium eschatologicum in corde fidelium. Anhabon (2 C 1, 22; 5, 5; E 1, 14) ipsi Spiritui Sancto applicatus Eum esse reale iam pignus gloriae finalis tam singulorum fidelium quam totius Ecclesiae clare manifestât. Actio denique verbo sphragizein metaphorice designata enuntiat signum quoddam stabile fidelibus esse impressum tamquam divino mancipio simulque similitudini, quo signo insuper futurae gloriae caelesti apte asserventur (2 C 1,22; E 1,13; 4,30). Sensus igitur trium illarum metaphorarum hisce continetur: 1. actionem Spiritus Sancti hoc modo expressam durare inde ab initiatione Christiana usque ad plenam a Deo possessionem electorum, 2. actionem hanc a Persona divina in hominis personara exerceri, 3. actionem Spiritus et cooperationem hominis formam cuiusdam dialogi prae se ferre, 4. donum Spiritus Sancti hoc modo designatum pignus esse gloriae futurae, quae eiusdem est naturae quam gratia huius temporis, 5. "sigillum Spiritus" esse speciem quandam consecrationis, quae assimilans nos missioni Christi facit nos pertinere ad Dominum atque, nobis utique cooperantibus, caute custodit ad vitam aeternam.



autor: Pisarek, S.

tytuł: Hypomoné w Nowym Testamencie. Stan badań

Śląskie Studia Historyczno-Teologiczne 14 (1981) 299-312

pełny tekst artykułu      spis treści rocznika

słowa kluczowe:

pokaż / ukryj streszczenie (show/hide abstract)

HYPOMONÉ IM NEUEN TESTAMENT STAND DER FORSCHUNG
Die Exegeten (A. Jankowski OSB, S. Lyonnet SJ, E. Pax OFM, C. Spicq OP) haben die Idee, die in der Originalsprache des Neuen Testaments durch das Substantiv hypomonë und durch das Verb hypomënein wiedergegeben wird, als Schlüsselbegriff anerkannt. Seine genauere Erforschung ist von grosser Bedeutung für die Bereiche der Ethik und der Moraltheologie des Neuen Testaments. In Rom wurden in der letzten Zeit zwei Dissertationen zum Thema hypomonë abgefasst (P. Pius Goicoechea Mendizábal OFM, De conceptu "hypomonë" apud sanctum Paulum, Romae 1965, ss. XVI + 112; Pedro Ortiz Valdivieso SJ, Hypomone en el Nuevo Testamento, Bogota 1969, ss. 208). Beide sind jedoch nicht voll befriedigend; die erste betrifft nur die Schriften des heiligen Paulus; in der zweiten wird der "Sitz im Leben" dieses Begriffes nicht ausreichend berücksichtigt. Die Forschung über die hypomone hat am Anfang dieses Jahrhunderts begonnen mit dem Studium von P. de Guibert, Sur l'emploi d'Elpis et de ses synonymes dans le Nouveau Testament, RSR 4 (1913) 565-569. Weiter waren die Artikel von W. Meikle (1920), C. Spicq OP (1930), A. M. Festugiere (1931), Th. Deman OP (1932), D. Lang- Hinrichsen (1951). In den genannten Aufsätzen wird die biblische hypomone mit der hypomone der Griechen und Römer, mit der Geduld bei den Kirchenvätern (Irenäus, Tertulian, Cyprian, Augustinus) und mit der Hoffnung bei Thomas von Aquin konfrontiert. Die Texte des Heiligen Irenäus über die Geduld wurden von H. Urs von Balthasar präsentiert (1956). Über die hypomone haben auch: J. Gihlet (1955) und K. Wennemer SJ (1963) geschrieben. Dem letzten verdanken wir die folgende Definition der hypomone: Sie ist die geduldige Ausdauer respektive die Standhaftigkeit (der Widerstand in Leiden und Prüfungen), die ihre Kraft aus der hoffnungsvollen Erwartung auf Gott schöpft.und so beweist, dass sie wahr und bewährt ist. In der hypomone geht es also um die religiöse, existenzielle Grundhaltung des Menschen, in .der er im Vertrauen auf Gott ausharrt. Den Grund für die Definition der hypomone gibt Kol 1,11: Die Ausdauer und Geduld, das beständige Ausharren im Guten bis zu Ende, dank der Kraft Gottes, die uns im Jesus Christus geschenkt wird. Die Motive der hypomone wären: die Vollkommenheit, das ewige Heil, das Beispiel der Geduld der Heiligen des Alten Testaments und Christus selbst. Hypomone bis zum Heroismus ist Liebe. Sehr viel hat in die Forschung über die hypomone der Artikel von F. Hauck (Th WzNT, Band IV, 1943) eingebracht. Er wies auf die Bereiche der Erforschung dieses Begriffes: Hellenismus, Septuaginta, Judaismus, das Alte Testament, das Neue Testament. Demnächst setze ich mich kritisch mit der Arbeit von P. Pius Goicoechea Mendizábal OFM auseinander, die in Antonianum in Rom angefertigt wurde (1965), und nehme auch die bislang erschienenen Rezensionen über dieses Buch in Rücksicht. Es ist der Verdienst von Pater Goicoechea, dass er dieses Thema aufgegriffen hatte, leider gibt er keine neue und originelle Lösungen. Man müsste in analogischer Weise auch andere theologische Begriffe bei heiligem Paulus bearbeiten, um besser den theologischen Gedanken des Völkerapostels kennenzulernen. Ähnlich wie C. Spicq, hat P. Goicoechea den Aspekt der Dynamik und der eschatologischen Spannung in der hypomone und ihre Verbindung mit der Hoffnung hervorgehoben. Die hypomone drückt den Dynamismus und Heroismus des Christen aus. Die Bibliographie von Goicoechea müsste auf den gegenwärtigen Stand gebracht werden und alle grossen, exegetischen Kommentare in der Analyse der Hypomone-Stellen in Neuen Testament (hypomone - 32; hypomenö - 17) berücksichtigen. Die grösste Arbeit über die hypomone stammt bislang von P. Ortiz Valdivieso. Der Bericht über den Stand der Forschung der hypomone hat auch die populären Bearbeitungen des Themas miteinbezogen, weil sie eine wichtige Rolle in der christlichen Belehrung spielen können (M. Pörksen 1964, für die Kranken; eine anonyme Veröffentlichung unter dem Titel "Das Geschenk der Gedult", 1982, 3. Ausgabe). Die Gedult zusammen mit der Ausdauer gehören zu den fundamentalen existenziellen Kategorien und Haltungen, in denen sich das menschliche Dasein verwirklicht. Deswegen schreibt man über sie auch in Zeitschriften für breitere Kreise (H. A. Höntges, in: Christ in der Gegenwart, 1982; S. Pisarek, "Kto wytrwa...", in: Gość Niedzielny 21.III. 1982. Am Ende der Abhandlung wird die Habilitationsschrift über die Hoffnung von K. W. Woschitz besprochen, in der sehr viel Raum der Analyse der hypomone und ihrer Verbindung mit der Elpis (Hoffnung) gegeben wird (1979). Bemerkungen über die Synthese von P. C. Spicq, die er über die hypomone im Jahre 1982 veröffentlichte, schliessen den Bericht.



strona: 1 spośród: 1
znaleziono: 3 opisów(-y)